سلام و نور
قبلا جسته گریخته شهید مطهری(ره) و دوره های تربیتی رو دنبال کرده بودم. الزامات شبیه قبلی ها نبود و چندتا اتفاق ویژه توش برام می افتاد که عطشم رو بیشتر می‌کرد:
١. مطالب رو سطحی و سرسری رد نمی‌کردیم؛ انقدر مطالب عمیق میشدن که حس نفهمیدن خوبی به آدم دست می‌داد و تلاش میکردی که بیشتر فکر کنی بهشون

٢. کم کم که ترم ها رو میریم جلوتر یه نظم فکری پیدا می‌کنیم و خیلی خوبه که میتونیم معلوماتمون رو جاگذاری کنیم تو یه نقشه ی کلان و ربط و نسبت هاشون رو درک کنیم. البته اینم بگم که کار راحتی نیست و الان که ترم۵م اوضاعم یه ذررررره بهتر شده

٣. حس خاک بر سری شم برام قابل ستایش بوده و هست. این حس که یه عمری یه جور دیگه خونده بودم و زندگی کرده بودم، الان میدیدم ای دل غافل!!! چقدر پرت بودم

۴. اهان
یه مطلب دیگه: اگه توقع دارید کتاب‌ها رو واو به واو بخونید و سیر این شکلی داشته باشید، از این خبرها نیست. تدریس یه نقشه ذهنی کلان به شما میده و چارچوب کلی رو درک میکنید و خب تو کتاب جزئی تر مطالب رو دنبال میکنید.

الهی که خدا به باعث و بانی ها خیر کثیر بده و دوستامون به ما ملحق بشن و حلقه الزاماتی ها بزرگ و بزرگتر بشه و همگی اثرگذار باشیم.